Laatst ging ik met de bus van huis richting het station. Toen ik instapte was de bus nog leeg, maar dat veranderde onderweg. Eerst kwam een zelfverzekerde dame de bus in. Ze had een behoorlijk krachtige uitstraling en liep doelgericht naar een beschikbare zitplaats. Bij een verzorgingshuis stapte een vrolijk ogende verpleegster in. Vol energie kwam ze binnen, begroette enthousiast de chauffeur en de andere passagiers kregen ook een vriendelijke groet. Een halte verder stond een onzekere puber. Hij stapte snel in. Zijn hoofd hield hij iets naar beneden gebogen en hij keek schichtig door de lokken van zijn haar. Snel zocht hij een plekje in de bus en dook nog verder terug in z’n jas. Onderweg naar zijn plekje, vermeed hij de ogen van zijn medepassagiers. Langzaam maar zeker, terwijl de bus zijn route vervolgde, kwamen er steeds meer en vooral verschillende mensen aan boord. Zo mooi om te zien, ik kan daar echt van genieten.

Ik vind dit trouwens een leuke manier om naar mijn eigen leven te kijken. Om mezelf als bus te zien en te ontdekken welke passagiers ik aan boord heb. Zo heb ik een zelfverzekerde, een vrolijke en een enthousiaste dame in mij. Maar zeker ook een onzeker persoon en vele anderen. Zo zit er een lolbroek in mij, die weleens op een gek of onverwacht moment te voorschijn komt. Soms een moment waarop het helemaal niet logisch is en ik liever niet wilde dat deze op de voorgrond kwam. Het is dan net alsof die lolbroek ineens het stuur heeft overgenomen en ik geen chauffeur meer ben van mijn eigen bus.

Zo gaandeweg ontdek ik de verschillende passagiers in mijn bus. En eerlijk is eerlijk, ik ben niet altijd met allemaal even blij. Nu ik echter de moeite neem met elk van hen beter kennis te maken, word ik me meer en meer bewust van hun eigenschappen en de bijbehorende kwaliteiten. Stuk voor stuk zijn ze van onschatbare waarde. Voor mij is het nu de kunst zelf de controle over het stuur te houden en de passagiers, de kwaliteiten, op het juiste moment in te zetten. En al heb ik een of meerdere passagiers liever niet in de bus, en zou ik ze er liever uitzetten (wat natuurlijk helemaal niet kan), ze horen wel bij mij. Ze zijn deel van mij en maken mij tot wie ik ben.

Nu ben ik eigenlijk wel benieuwd hoe dat voor jou is. Ben jij al bekend met jouw passagiers en ken je ze goed genoeg? Lukt het jou altijd aan het stuur te blijven?