Zo normaal en logisch zou het toch moeten kunnen zijn. Zo gek is het immers niet om af en toe met de hulp van iemand anders je gedachten te onderzoeken en op een rij te zetten.
Voor onze spullen, de materiële zaken, zorgen we over het algemeen wel goed.
Regelmatig gaat de auto voor een onderhoudsbeurt naar de garage. En ook ons huis krijgt de nodige aandacht. Dus waarom niet hetzelfde doen voor onszelf?

Waarom niet zo af en toe wat extra tijd en aandacht voor onszelf hebben? Waarom moeten, of willen, we het altijd alleen doen? Soms helpt het juist om je gedachten uit te spreken, te delen en door een ander tegen het licht te laten houden. Een ander ziet de dingen soms heel anders. Deze andere blik kan ervoor zorgen dat jij ook net even anders tegen een probleem aan kan kijken. En vanuit deze andere invalshoek lukt het je opeens wel het probleem op te lossen.
Zelf loop je vaak zonder dat je het in de gaten hebt steeds weer het vertrouwde pad. Een ander kan je op een andere denkrichting wijzen. Je helpen je patronen te doorbreken en zelfs om te gooien.
Hiervoor kun je prima bij familieleden, vrienden, kennissen en/of collega’s terecht.

Maar soms is het prettiger iemand te kiezen die verder van je af staat. Zodat je helemaal vrijuit kunt spreken. Zonder rekening te hoeven houden met de mening van een ander. Want ja, je familielid, die vriend, die kennis, die bekende, wil je liever wel te vriend houden. Die kom je immers regelmatig weer tegen.
En zeker als je er voor jezelf nog niet helemaal uit bent, kan het lastig zijn je uit te spreken naar een bekende. Het kan immers zijn dat je gaandeweg je mening, je gedachte, je oplossing nog aanpast.
En wat doet dit dan met de ander? Je wilt voorkomen dat die ander ‘gekke’ dingen van je gaat denken. Je wispelturig gaat vinden.
Juist daarom is zo af en toe een praatje of een therapiesessie zo gek nog niet.
Juist daarom is het heel normaal.