“Of kunnen we de afspraak over de kerst heen tillen?”, hoor ik mijn collega vragen. Pats, bang, reality check! Want jeetje, kerst staat alweer bijna voor de deur. Het is dat de kalender het zegt, want gevoelsmatig ben ik daar nog helemaal niet. Het is als vanouds druk en er gebeurt zoveel. De tijd glipt letterlijk als zand tussen de vingers door en vergeet mijn gevoel mee te nemen. Of ben ik de enige die hier last van heeft?

We racen van het één naar het ander. Vergadering hier, kort overleg daar, een nieuw mooi project vraagt om aandacht en tussendoor natuurlijk de reguliere werkzaamheden. Dat allemaal vergezeld van de wens om een en ander bij voorkeur voor de jaarwisseling af te kunnen maken. Alsof er helemaal geen nieuw jaar meer voor ons is weggelegd. Alsof de wereld na dit jaar ophoudt te bestaan.

Begrijp me niet verkeerd, al dat harde werken is allemaal nodig en belangrijk en het brengt ons veel. Maar toch… Soms denk ik wel eens, vergeten we niet waar het echt om gaat? Lopen we elkaar in de snelheid niet voorbij? Vergeten we niet af en toe echt even contact te maken? Te vragen naar de wensen, verlangens en behoeften van de ander? Even te vragen hoe het nu is? Of ben ik nu te nostalgisch? Dan moeten jullie mij dat maar vergeven. Dat komt vast door de tijd van het jaar. Hé, volgens mij heeft mijn gevoel door deze overdenking de achterstand in tijd blijkbaar toch ingehaald ;-).

Is dit trouwens ook niet typisch voor deze tijd van het jaar? Even stilstaan, terugkijken en wellicht ook even vooruit kijken (ook al lijkt dat nieuwe jaar dus eigenlijk helemaal niet te bestaan). Een moment van reflectie over wat goed ging en wat beter kon.

Zelf doe ik dat ook regelmatig. Even mezelf in de spiegel aankijken en vaststellen of ik nog wel de persoon zie die ik wil zien. Of ik mezelf überhaupt nog wel in de ogen kan kijken. Dat is af en toe best eens nodig. Want soms hoor ik mezelf iets zeggen waarvan ik later denk: “Moest dat nu zo? Kon dat niet anders?”

Het is zo verleidelijk te denken dat ik door allerlei gevoelens en emoties wordt overspoeld. Dat ik er niets aan kan doen. Ik vergeet dan dat ik daar juist wel zelf de leiding over heb. Dat ikzelf, door mijn manier van ergens naar te kijken, ergens over te denken, gevoelens en bijbehorende emoties oproep. Het is natuurlijk veel makkelijker om hieraan voorbij te gaan. Dan hoef ik zelf niet in actie te komen… Maar zo werkt het nu eenmaal niet. Op die manier zal er nooit iets veranderen. Immers: als je doet wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg!

En zeg nou eerlijk, het is toch veel prettiger te weten dat je zelf het heft in handen kunt nemen? Dat je er zelf voor kunt zorgen dat je jezelf tevreden in de spiegel kunt aankijken? Een mooi streven voor het nieuwe jaar lijkt me, of niet? Want dat er een nieuw jaar met nieuwe uitdagingen komt, staat voor mij als een paal boven water. Zelfs als alle taken toch nog dit jaar zouden zijn afgerond!