Zeg eens eerlijk: Hoe vaak zeg jij echt wat er is als iemand vraagt hoe het met je gaat?
Over het algemeen zeggen we vrijwel direct ‘Goed hoor!’ Een makkelijk antwoord, waarmee je de aandacht ook meteen van jezelf af brengt.

Maar wat is eigenlijk de reden dat we zo snel en makkelijk ‘goed’ zeggen?
Is dat omdat we niet willen laten zien dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat? Alsof het altijd alleen maar leuk en goed hoort te zijn?
Of om de ander niet zo dichtbij te laten komen? Want dat kan soms best eng zijn.
Of is het om te voorkomen dat we dan voelen dat het niet zo goed gaat en de tranen ons mogelijk kunnen ‘ontsnappen’?
Of is het omdat we de ander niet willen belasten met onze problemen? Die ander heeft zelf waarschijnlijk ook genoeg op haar of zijn bordje.
Of komt de vraag op een ongelegen moment? Dat kan natuurlijk ook. Al is het dan wellicht beter dat dan maar te zeggen. Dan weet de ander het ook en kan zij/hij hier rekening mee houden.

Het kan ook zijn dat we zo reageren omdat we merken dat de vraag niet gesteld is vanuit interesse, maar vanuit gewoonte, eerder als begroeting. We voelen ons dan niet uitgenodigd echt antwoord te geven.

Misschien is het wel omdat we het antwoord op deze vraag niet zo snel weten. Omdat we zo aan het rennen en draven zijn, we het zo druk hebben, dat we even heel moeten stoppen om te voelen en nadenken over hoe het eigenlijk gaat. Dan kan deze vraag ons dus even wakker schudden.

En heel soms is er ook een andere reden. Namelijk dat we het gewoon echt niet weten. Dat we niet weten wat we voelen of hoe we dat wat we voelen onder woorden moeten brengen. Omdat we het niet zo goed kunnen voelen. Of omdat we het gevoel niet (her)kennen, niet kunnen plaatsen. Dan is het beantwoorden van zo’n vraag niet zo eenvoudig en is een snel en vooral positief antwoord wel zo prettig.

Herken je dat? Heb jij dat ook wel eens? Dat je eigenlijk niet weet wat je voelt en daarom niet weet wat te zeggen? Dat je wel weet dat ‘goed hoor’ niet het echte antwoord is, maar je dit toch maar zegt?
Probeer de vraag dan eens op een later tijdstip, in alle rust, voor jezelf te beantwoorden. Onderzoek het maar. Om zo voor jezelf te kunnen ontdekken hoe het echt met je gaat. Zowel bij goede, prettige gevoelens als ook bij minder prettige gevoelens. Want als je weet wat je voelt, kun je bedenken wat je ermee wilt doen.

En voor degene die de vraag ‘Hoe gaat het?’ geregeld stelt zonder hierbij na te denken, vanuit gewoonte: hoe mooi is het om de vraag eens te stellen zonder het geijkte antwoord te verwachten en gewoon de tijd te nemen en naar de uitkomst te luisteren?
Wie weet wat een prachtig mooi gesprek er dan kan ontstaan!