Vandaag is het de dag van taal, kunsten en cultuur. Prachtig! Zo mooi dat daar een eigen dag voor is! Ze geven namelijk zoveel moois aan de wereld. 

Naast de oorspronkelijke betekenis, roepen de woorden taal, kunsten en cultuur bij mij ook allerlei associaties op. Bij taal denk ik natuurlijk aan woorden, zinnen, teksten, dus aan hoe je jezelf uitdrukt, hoe je je verstaanbaar maakt. Maar ook aan non-verbale taal, aan lichaamstaal, en hoe je je op die manier, in stilte, uitspreekt. Bewust en onbewust. 
Kunst doet mij dan weer denken aan de manier waarop we met de taal, de verschillende talen, omgaan. Hoe we door taal met elkaar kunnen verbinden, of juist niet. En cultuur roept bij mij iets op over de wereld waar je vandaan komt, waarin je bent geboren en opgegroeid en wat je daaruit hebt meegenomen. Bijvoorbeeld hoe je met elkaar en met situaties omgaat en ook de gewoontes, de gebruiken en rituelen, vanuit je familie en omgeving van herkomst. 

Ach, er valt zoveel over te zeggen, er zijn zoveel invalshoeken en er is zoveel samenhang, maar voor nu beperk ik me even tot het woord taal en het daarbij behorende uitspreken. 

Want, doe jij dat wel voldoende, jezelf uitspreken? Of houd jij je nog regelmatig in, net zolang tot de spreekwoordelijke bom een keer barst?
En als het spannend wordt? Hoe gaat het dan? Spreek je je dan ook uit? 

Misschien herken je je wel in het volgende, in een privé situatie, of wellicht op je werk:
Al tijden, misschien al wel jarenlang, heb je je mond gehouden. Heb je niets gezegd. Niet omdat je geen mening hebt. Want die heb je zeker wel. Je vind er wel degelijks iets van. Maar toch hield je je in. Toch zei je niets. Om de lieve vrede te bewaren. Om de boel niet op de spits te drijven. Want dat voelt niet fijn. Of misschien wel omdat je niet kon of durfde. Want wat zouden ze er dan wel niet van denken of zeggen? Zo kende ze je immers niet. Of misschien was je wel bang dat je iets verkeerd zou zeggen. En dus hield je je mond.

En nog steeds houd je je stil. Maar je merkt ook dat dit vervelend begint te worden. Het begint je in de weg te zitten, het begint te knellen. Je voelt het letterlijk in je lijf. Het roept iets in je op en het wordt steeds moeilijker om je kaken op elkaar te houden. Je voelt steeds meer frustratie. En soms zou je het wel uit willen schreeuwen!
En toch doe je dat niet. Toch lukt het je nog steeds niet om jezelf uit te spreken. Terwijl je eigenlijk niets liever zou willen! Iets houdt je tegen. 

En aan het eind van de dag baal je van jezelf, voel je je verdrietig of teleurgesteld. Weer een dag voorbij. Weer een dag waarop je niet hebt gezegd wat je wilde. Waarop je je niet hebt laten horen. Waarop je niet kon laten zien wie je werkelijk bent en waar jij voor staat. 

Herken je dit? En heb je daar nu echt genoeg van? Wil je er nu echt wat aan doen? Dat kan! Weten hoe? Neem dan contact met mij op! 

Of ga mee op ontdekkingsreis en meld je aan voor de tweedaagse training ‘Terug naar je oorsprong’!